LA ROQUE

DE SAINT CHRISTOPHE

Dit fort, gevestigd in één van de klippen aan de Vézère is 55.000 jaren lang bewoond geweest. Meer dan 1 kilometer lang op een hoogte van 80 meter heeft de natuur de rotswand uitgeslepen zodat er een natuurlijke schuilplaats ontstond: de reusachtige spleet biedt een veilig heenkomen en een fantastisch uitzicht over de Vézère.

Het is welhaast zeker dat ook in de roque st Christophe de cro-magnon en de neanderthaler hun heil hebben gezocht: de beroemde grot van le Moustier ligt slechts een paar honderd meter verderop.

Het meest bijzondere aan dit complex is dat het bijna zeker sinds 55.000 jaar achtereen bewoond is geweest. Er zijn resten gevonden uit het paleolitium, uit het neolithicum, bronstijd, ijzertijd, de gallo-romaanse periode en de middeleeuwen.

Waarschijnlijk hebben de mensen in de gallo-romaanse periode de eerste aanpassingen gedaan aan het rotscomplex. Tegen de 10e eeuw moet het complex eruit hebben gezien als een verdedigingsfort (bescherming tegen de Noormannnen) omgebouwd op instignatie van de bisschop van Perigeux en voorzien van eengarnizoen soldaten. Zo ontstond een veilige plek in de middeleeuwen, zeker nadat de Nooormannen niet meer terugkeerden

In de nabijheid van de veilige rots ontstond ook een klein dorp, dat in economische zin van de veiligheid profiteerde - deze welvaart werd vanzelfsprekend weer bedreigd en ging verloren met de inname van de plaats en de rots door de Engelsen in de honderdjarige oorlog. Ook deze werden verdreven. In de jaren daaropvolgend ewrd st Christophe zo nu en dan nog bewoond, maar na het begin van de 17e eeuw was het gebeurd met deze habitat. Hij werd verlaten voor de langste periode ooit uit zijn geschiedenis.